نسبتهای بهینه جداسازی در سازه های دارای سیستم کنترلی غیرفعال جداسازی موضعی

در کشور ایران، هنوز استفاده از سیستمهای کنترل سازه در ساختمانهای میان مرتبه مرسوم نشده است . یکی از روشهای کنترل غیرفعال سازه، جداسازی لرزه ای کلی روسازه از فونداسیون است ، در این روش، تجهیزات جداسازی برای کل ستونها مورد نیاز است همچنین یک سقف سازه ای در تراز روی فونداسیون نیز باید اجرا گردد، که بسیار هزینه بر است . به منظورکاهش این هزینه ها، در سالهای اخیر روش جداسازی موضعی توسط امین افشار پیشنهاد شده است . که در آن علاوه بر استفاده از ابزار جداساز در قسمتی از سازه، از ابزار میراگر نیز استفاده میشود. در این مقاله ابتدا یک سازه فلزی با مساحت ۴۸۰۰ مترمربع در ۶ طبقه با نرم افزار المان محدود ETABS۲۰ با اتصال گیردار ستون به فونداسیون مدل و طراحی شده، سپس با استفاده از ابزار جداساز لاستیکی با هسته سربی (LRB) جداسازی کامل ستونها از فونداسیون انجام شد. در مرحله بعد، ۱۰۸ مدل، با درصدهای مختلف جرم جداسازی شده به جرم کل سازه و ظرفیتهای مختلف میراگرساخته شد. دیافراگم های دو سازه توسط ابزار میراگر اصطکاکی (FDD)به یکدیگر متصل شدند. کلیه سازه ها تحت هشت زوج زلزله به صورت انتگرال گیری مستقیم غیرخطی آنالیز شدند. کلیه پاسخهای سازه مقایسه شده و مشخص گردید، هنگامی که درصد جرمی سازه جداسازی شده به کل سازه حدود ۱۰ الی ۲۰ درصد باشد، مقدار تغییر مکان و برش، حدود ۴۰ درصد کاهش می یابد. بنابراین درصد بهینه جداسازی و ظرفیت بهینه میراگر بدست آمده و یک سیستم سازه ای با کنترل ترکیبی جدید، با صرفه اقتصادی معرفی گردید.

کلیدواژه ها:

سازه های جداسازی شده جزئی ، میراگر ، تحلیل دینامیکی تاریخچه زمانی