مکانیابی مناطق مناسب گردشگری ساحلی برمبنای اکوتوریسم پایدار با استفاده از روش تصمیم گیری ANP و در محیط GIS (مطالعه موردی سواحل استان مازندران)

در سال های اخیر روند توسعه گردش گری در سواحل استان مازندران، بدون توجه به برنامه ریزی اصولی و ظرفیت توان منطقه ، اثرات نامطلوب زیست محیطی و تخریب سواحل را موجب شده است . در این پژوهش با تحقیق در منابع فنی موجود به بررسی و تعین عوامل موثر در مکان یابی مناطق مناسب گردشگری ساحلی در استان مازندران پرداخته و آنها را در سه معیار اصلی فنی مهندسی ، زیست محیطی ، دسترسی ها و پشتیبانی و ۱۵ زیر معیار شامل فاصل از دریا، فاصله از اسکله ، فاصله از سکونتگاهها ، فاصله از رودخانه ، فاصله از شبکه معابر، فاصله از گسل ، کاربری، عوامل اقلیمی ، شیب ، ارتفاع، جنس خاک ساحل ، تراکم و پوشش گیاهی ، ویژگیهای جریان آب دریا و مساله جریانهای بازگشتی ، عوامل پشتیبانی و فرهنگی ، نزدیکی به خدمات دسته بنده کرده و پس از استفاده روش ANP جهت وزن دهی معیارها در محیط GIS، در نهایت سه محدوده از استان مازندران به ترتیب با ۲۱,۰ درصد و معادل ۵۰۵۷ هکتار به عنوان مناطق بسیار مناسب ، ۴,۱ درصد و معادل ۳۸۱۸۵ هکتار از اراضی به عنوان مناطق مناسب و ۱۹,۴ ار اراضی به عنوان مناطق با اولویت متوسط به منظور جانمایی جهت گردشگری در سواحل این استان ارائه شده است .

کلیدواژه ها:

اکوتوریسم ، گردشگری ساحلی ، ، مکانیابی ، GIS ، ANP