کاربرد مواد محافظ UV در بسته بندی بیوپلیمری مواد غذایی

توسعه مواد بسته بندی سازگار با محیط زیست و پایدار یکی از چالش های اصلی در بسته بندی موادغذایی است.پیشرفت های زیادی در طراحی کامپوزیت های بیوپلیمری برای کاربردهای بسته بندی با در نظر گرفتن عواملی مانندقابلیت تجزیه پذیری، سازگاری با محیط زیست، خواص مکانیکی، هزینه و ایمنی صورت گرفته است. یکی از مهم ترینویژگی های این کامپوزیت ها، خواص محافظت در برابر اشعه ماوراء بنفش UV است که برای حفظ کیفیت موادغذاییبسته بندی شده از آسیب های فتوشیمیایی ناشی از اشعه UV بسیار حائز اهمیت است. در واقع محافظت در برابر UV را می توان با ساخت مواد بسته بندی پایدار از مواد طبیعی که تابش در ناحیه UV از طیف الکترومغناطیسی ۱۰۰-۴۰۰ نانومتر) را جذب یا پراکنده می کنند، انجام داد. این مواد شامل بیوپلیمرها (مانند سلولز، کیتوزان، لیگنین، نشاسته،پکتین، آلژینات و ژلاتین)، فیتوشیمیایی ها (مانند آنتوسیانین ها، کوئرستین، کورکومین و عصاره ها/اسانس های روغنی)،نانوذرات آلی (مانند نانوسلولز، نانوشاسته، نقاط کربنی/کوانتومی یا گرافن) و نانوذرات معدنی (مانند دی اکسید تیتانیوم( TiO۲ )، اکسید روی ZnO ، اکسید سریم CeO۲ ، نقره Ag و چارچوب های فلزی آلی - MOFs می شوند. نانوذراتآلی یا معدنی را می توان به پوشش ها یا فیلم ها اضافه کرد تا به دلیل توانایی آن ها در پراکندگی و جذب نور UV ، قابلیتمحافظت در برابر UV را افزایش دهند. این مقاله وضعیت فعلی ساخت، خواص و کاربردهای فیلم ها و پوشش های مبتنیبر بیوپلیمرهای پایدار با خواص محافظت در برابر UV را بررسی می کند

کلیدواژه ها:

بسته بندی فعال ، محافظت در برابر UV ، نانومواد ، بیوپلیمر