بسیاری از حقوقدانان شاخص ایرانی بر این باور میباشند که زمان انتقال مالکیت بر مبیع کلی ، علی الخصوص مبیع کلی فی الذمه

اماکن دیپلماتیک و کنسولی مهم ترین وسیله برقراری ارتباطات سیاسی در عرصه بین المللی است و حفاظت و مراقبت از اماکن مذکور نشانه حسن نیت کشور میزبان و تداوم تماس دوستانه دو کشور است که بر طبق مواد ۲۲ عهدنامه ۱۹۶۱ و ۳۱ عهدنامه ۱۹۶۳ مصونیت دارند و نباید مورد تعرض و تجاوز کشور میزبان یا سایر کشور های دیگر قرار گیرد . اما رژیم اسرائیل با نادیده گرفتن قوانین و مقررات بین المللی آشکار اهداف و اصول منشور ملل متحد و حقوق بین الملل عرفی و به خصوص حقوق بشر را نادیده گرفته و در ۱۳ فروردین ۱۴۰۳ به کنسولگری ایران در سوریه حمله نمود که طی آن تعدادی از فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به شهادت رسیدند . به علاوه جمهوری اسلامی ایران با عملیات نظامی و در قالب عمل تلافی جویانه و با توسل به دفاع مشروع در تاریخ ۲۵ فروردین ۱۴۰۳ اسرائیل را مورد حمله نظامی قرار داد . در این مقاله نویسندگان زمینه تاریخی درگیری ۲ کشور و وجوه سیاسی و حقوقی حملات آنها را مورد بررسی قرار داده اند و در تهیه مقاله مذکور از شیوه کتابخانه بهره برده اند .

کلیدواژه ها:

اماکن دیپلماتیک و کنسولی ، ارتباطات سیاسی ، عهدنامه ۱۹۶۱ و ۱۹۶۳ ، عمل تلافی جویانه ، دفاع مشروع