بررسی روابط جمهوری اسلامی ایران با سازمان همکاری شانگهای

هدف از این مقاله، آشنایی با سازمان همکاری شانگهای و بررسی ظرفیت ها و توانایی های این سازمان در شکل گیری و توسعه همگرایی در منطقه آسیای میانه و موانع پیش روی آن می باشد سازمان شانگهای به عنوان یک سازمان منطقه ای در سال ۱۹۹۶ با مشارکت کشورهای آسیای میانه تشکیل گردید. نظر به اهمیت این سازمان مهم منطقه ای، سازمان شانگهای از ظرفیت های مهم و گسترده سیاسی، اقتصادی و ژئوپلتیکی جهت تقویت همکاری و همگرایی بین کشورهای این حوزه برخوردار می باشد. اما در این زمینه با چالش های سیاسی نظیر اختلافات مرزی اعضا؛ رقابت روسیه و چین و سیاست خارجی نامنسجم اعضا، مواجه می باشد. چالش های اقتصادی نظیر فاصله اقتصادی اعضا و فقر نیز از دیگر موانع می باشد. همچنین حضور آمریکا در منطقه و تلاش برای نفوذ بیشتر در منطقه نیز مشکلاتی را در این زمینه به وجود آورده است این مقاله با بهره گیری از چارچوب مفهومی واقع گرایی در تحلیل رژیم های بین المللی و بررسی اسنادی که کشورها برای عضویت دائم در سازمان امضا می کنند در پی ارائه پاسخی به پرسش مورد اشاره بر آمده است. یافته های مقاله نشان می دهد که روابط قدرت متغیر کانونی در ایجاد رژیم امنیتی و اقتصادی شانگهای بوده و دستاوردهای نسبی نقش کلیدی در شکل دهی به مدل رفتاری اعضای سازمان ایفا کرده است.

کلیدواژه ها:

سازمان همکاری شانگهای ، جنگ سرد ، عضویت دائم ، بین المللی ، آسیای میانه ، همگرایی ، تعاملات اقتصادی ، ژئوپلیتکی ، ترانزیت.