ارزیابی چرایی استفاده محدود از نهادهای ارفاقی در رویه قضایی ایران

نهادهای ارفاقی در راستای اعمال اصل فردی کردن مجازات در قانون مجازات اسلامی مطرح شده اند که می توان گفت رویکرد نوینی در پرداختن به این موضوع هستند. نهادهای از فاقی در حقوق کیفری ایران به نهادهایی اطلاق می شود که در کنار اعمال کیفری علیه بزهکاران سعی میکنند به باز اجتماعی شدن آنان کمک کنند. مسئله اصلی این پژوهش، بررسی چرا بی استفاده اندک قضات از نهادهای ارفاقی و ارا که راهکارهای مناسب جهت بر طرف و خودن این نقایص است. روش تحقیق این مقاله روش تحلیلی - توصیفی است که از ابزار گرداوری کتابخانه ای بهره جسته است. برای استفاده بهینه از نهادهای ارفاقی در وهله اول لازم است که قضات به طور کامل با قوانین و مقررات مرتبط با نهادهای ارفاقی آشنا با شند. همچنین جهت دسترسی به اطلاعات ارفاقی با بید ساخت و تو سعه سیستم های الکترونیکی مناسب به همراه تشویق وصات به همکاری و تبادل اطلاعات صورت گیرد. در این خصوص لازم است که از طریق آموزشها کارگاه ها و رویدادهای آگاهی و گذاشتن دوره های ضمن خدمت فرهنگ استفاده از نهادهای ارفاقی توسط قضات ارتقا یابد.