کاربرد اصول عملیه عام در قاعده فراش و مصادیق آن

قاعده فراش از حدیث نبوی الولد للفراش و للعاهر الحجر » گرفته شده است. فراش مربوط به انتساب ولد می باشد. طبق این قاعده ولدی که متولد می شود نسبش به مردی ملحق میشود که در فراش او به دنیا آمده است. در مورد این قاعده مقالات زیادی نوشته شده است. ولی هیچ کدام از این پژوهشها به بررسی مجاری اصول عملی عام در این قاعده نپرداخته اند. لذا این زاویه ای است که مورد غفلت قرار گرفته است. پژوهش حاضر با استفاده از روش گرد آوری مطالب به صورت کتاب خانه ای و روش تجزیه و تحلیل به صورت تحلیلی توصی می به بررسی قاعده فراش از این زاویه پرداخته است. قانون مدنی نیز صراحتا در مواد ۱۱۵۸،۱۱۵۹ و ۱۱۶۰ به قاعده فراش اشاره کرده و در ماده ۱۳۲۲ آن را جزء امارات قانونی محسوب می کند. طبق بررسی های انجام شده اصاله الاستصحاب، اصاله البرائه و اصاله الاحتیاط را می توان در این قاعده جاری کرد و تنها اصلی که در این قاعده کار برد ندارد اصاله التخییر است. همچنین با پیشرفت علم پزشکی که کشف از واقع دارد نمی توان به قاعده فراش رجوع کرد بلکه قاعده فراش فقط در جایی جریان دارد که هیچ علم و طرق علمی موجود نباشد و در این صورت بی یک اماره محسوب می شود.