نقش سازمان ملل متحد در جنگ ایران و عراق

سازمان ملل متحد با هدف حفظ صلح و امنیت بین المللی و با شعار برابری دستاورد حاکمیت ملت ها و دولت ها کار خود را در سال ۱۹۴۵ به طور رسمی آغاز نمود و انتظار آن می رفت که با شدت هرچه تمامتر با جنگ مناقشه بین اعضای این نهاد برخورد کند و قدرت اجرایی خود را به رخ جهانیان بکشد. جنگ ایران و عراق از موارد بسیار مهم و قابل تاملی بود که در سپتامبر۱۹۸۰ اتفاق افتاد. جنگی که مسائل بسیار زیادی را در دل خود همراه داشت .در درجه نخست طولانی شدن جنگ میان دو عضو از اعضای سازمان ملل خود مسئله ای است که جای تامل دارد که چرا جنگ ۸ سال به طول انجامید.همین مسئله و پاسخ به آن نقش سازمان ملل را در این جنگ زیر سوال می برد. در صورتی که این جنگ در همان ابتدا می توانست متوقف شود و در قالب قطعنامه ۴۷۹ از گسترش آن جلوگیری گردد.با توجه به اصول و اهدافی که در قالب منشور ملل متحد برای ما قابل مشاهده است ، نقشی که این نهاد به عنوان نهاد حافظ صلح و امنیت بین المللی ایفا کرد بسیار ضعیف و غیر قدرتمند بود. قطعنامه ۴۷۹ که عنوان» وضعیت بین ایران و عراق« مطرح گردید به عنوان عاملی بازدارنده جهت پایان درگیری بین دو دولت ایران و عراق بود که در یک طرف ایرانی قرار داشت که تنها ۲ سال از بحران انقلاب خود را پشت سر می گذاشت و در طرف دیگر کشور عراق بود که هم پشتیبانی قدرتها را به همراه داشت هم حمایت ائتلاف کشورهای عربی سازمان ملل متحد در این زمینه نه تنها به صورت غیر جانب دارنه عمل نکرد بلکه در قالب شورای امنیت جانب کشور متجاوز را گرفت .

کلیدواژه ها:

سازمان ملل متحد ، امنیت دسته جمعی ، امپریالیسم