بررسی تطبیقی ارزش اثباتی اسناد الکترونیکی در دعاوی مدنی در نظام حقوقی ایران و فرانسه

رشد روزافزون کاربرد فناوری اطلاعات و ارتباطات و بهره گیری از فضای اینترنت در حیطه تعاملات فرهنگی ، اقتصادی ، اجتماعی و ... انسانها با یکدیگر سرعت این ارتباط را بالا برده و علاوه بر نرم افزاری نمودن اسناد حاکی از این روابط موجبات پیدایش آثار و احکام جدیدی را در عرصه ارتباطات ملی و بین المللی پدید آورده است . از جمله این آثار، قواعد حقوقی جدیدالتاسیس است که در رویه های حقوقی و بعضا مصوبات کشورها شاهد هستیم . در ایران نیز به منظور به رسمیت شناختن تسهیلات جدید ارتباطی در امر تجارت و یا به عبارت بهتر در خصوص مبادلات تجاری ملی و بین المللی قانونی تحت عنوان قانون تجارت الکترونیک به تصویب رسیده است که در آن قراردادهای منعقده از طریق واسطه های الکترونیکی ، اسناد و ادله الکترونیکی ، امضای الکترونیک به رسمیت شناخته شدهاند و برخی از جنبه های حقوقی مطرح در بستر تجارت الکترونیک مورد توجه قرار گرفته است . در فرانسه قانون ۱۳ مارس ۲۰۰۰ در خصوص هماهنگ سازی حقوق ادله اثبات با فناوری های نوین و مرتبط با امضای الکترونیکی قانون مدنی این کشور را به صورتی اصلاح نموده که اسناد الکترونیکی نیز به عنوان دلیل پذیرفته شوند. در این نوشتار با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی تلاش بر آن است که اعتبار و آثار اسناد الکترونیکی در دعوی مدنی مورد تحلیل قرار گرفته و حقوق ایران و وضعیت پیش روی کشور در محدودهی اعتبار اسناد الکترونیک و تجربه قانونگذاری در کشور فرانسه و تحولات پیش روی آن و نظر به اینکه ، سند الکترونیکی ، داده پیامی است که در مقام دعوی یا دفاع قابل استناد باشد.

کلیدواژه ها:

اسناد الکترونیک ، قراردادهای الکترونیکی ، دادرسی الکترونیکی ، امضاء الکترونیکی ، ادله الکترونیکی ، اثبات دعوی .