راهبرد منطقه گرایی در سیاست خارجی دولت سیزدهم ؛مطالعه موردی روابط جمهوری اسلامی ایران و عربستان

از زمان روی کار آمدن دولت سیزدهم و آغاز ریاست جمهوری ابراهیم رییسی در ایران، شاهد تغییراتی در چارچوب سیاست خارجی کشور بوده ایم که بعضا با سیاست های دولت قبل تفاوت بسیاری دارد.از جمله کلیدی ترین این تغییرات میتوانیم به تقویت منطقه گرایی خصوصا در قبال همسایگان خود اشاره کنیم .در این میان، تغییر راهبرد ایران در قبال عربستان سعودی در مقایسه با دولت قبلی ، از سایر همسایگان مشهود تر بوده است که با توجه به شرایط خاص حاکم میان دو کشور سوالات خاصی را در ذهن مطرح میکند. سوال اصلی این است که دلیل اصلی تغییر راهبرد دولت سیزدهم در مقایسه با دولت های یازدهم و دوازدهم چیست ؟چرا دولت ابراهیم رییسی برخلاف دولت های حسن روحانی نگاه مثبتی به دولت های بزرگ غربی نداشته و سعی در تقویت منطقه گرایی با همسایگان خود از جمله عربستان دارد؟در پاسخ باید خاطرنشان کرد که اصلی ترین دلیل این سیاست دولتمردان امروز ایران موضوع فروپاشی نظم جهانی حاضر و گذار قدرتی است که از دولت های غربی به سمت قدرت های شرقی همانند چین و روسیه در حال انجام است . با توجه به اینکه در دهه گذشته اتفاقات ریز و درشت باعث این گذار نسبی بوده است در چند سال آینده شاهد از مرکز افتادن کشور های غربی و در راس آنها آمریکا خواهیم بود که طبیعتا در این اوضاع تقویت روابط با همسایگان استراتژیکی همچون عربستان میتواند کمک شایانی به آینده دیپلماتیک کشور در نظام جهانی جدید کند.در پژوهش فوق تلاش میشود تا با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی و با جمع آوری اطلاعات از منابع مکتوب اعم از کتب ،مقالات و داده های اینترنتی راهبرد منطقه گرایی را در سیاست خارجی ایران در دوره دولت سیزدهم مورد بررسی قرار دهیم و چرایی بعضی تغییر راهبردها را در سیاست خارجی در قبال همسایگان ریشه یابی کنیم .

کلیدواژه ها:

ایران ، عربستان ، سیاست خارجی ، منطقه گرایی ، دولت سیزدهم