بررسی تحقق پذیری اهداف طرح جامع در شهرهای جدید (مطالعه موردی:شهر جدید رامین)

شهرهای نوین ایران همواره با دو دوره تاریخی پیش و پس از انقلاب وارد صحنه وجود شدند. در سال های پس از انقلاب تصویب ایجاد شهرهای جدید در سال ۱۳۶۴ انجام گرفت که در آغاز دهه ۱۳۷۰ طرح و برنامه شهرهای جدید زیادی نظیر رامین، بینالود، علوی، هشتگرد، پردیس، گلبهار، مهاجران، تیس و رامشار و.. مورد مطالعه قرار گرفته بود. یکی از شهرهای ایجاد شده در پیرامون شهراهواز شهر جدید رامین می باشد که با هدف تمرکززدایی از شهر اهواز ایجاد شد که به دلیل موقعیت مناسب آب و هوایی نسبت به مرکز استان خوزستان، جمعیت زیادی را به خود جذب نمود. هدف این مقاله بررسی تحقق پذیری اهداف طرح جامع در شهرهای جدید از دیدگاه طرح جامع و انطباق آن با وضع موجود است. در واقع هدف این است که روند تحقق این اهداف را در دوره های برنامه ریزی این شهر مشخص نماید و با توجه به چگونگی تحقق این اهداف به بررسی نقاط قوت و ضعف طرح جامع و وضع موجود پرداخته و در نهایت پیشنهادهایی را با توجه به نتیجه گیری ارائه خواهد دهد.روش پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی و کاربردی میباشد. جامعه آماری پژوهش حاضر از کلیه کارشناسان و اساتید دانشگاه حوزه جغرافیای شهری و شهرسازی تشکیل شده است که حجم نمونه آن تعداد ۳۵نفر بر اساس مدل کوکران تعیین گردید. گردآوری داده ها بر اساس ابزار کتابخانه ای و میدانی انجام شده است و تحلیل یافته ها نیز براساس مدل swot انجام گرفته است.نتایج نشان داد با توجه میزان تحقق پذیری طرح جامع شهر رامین در موقعیت (WT) استراتژی تدافعی قرار دارد که این امر بیانگر نامطلوب بودن پروژه ی طرح شهر جدید رامین و عدم موفقیت آن است.