پیش بینی نگرش به ازدواج براساس عملکرد خانواده با میانجیگری تمایز یافتگی خویشتن و کمال گرایی

هدف پژوهش حاضر پیش بینی نگرش به ازدواج براساس عملکرد خانواده با میانجیگری تمایزیافتگی خویشتن و کمال گرایی در دختران بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمام دختران مجرد ۱۸ تا ۴۰ سال ساکن در شهر تهران در فروردین ماه ۱۴۰۱ بود.حجم نمونه برای پژوهش حاضر ۲۸۰ نفر برآورد شد که به روش نمونه برداری در دسترس و برخط انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس نگرش نسبت به ازدواج براتن و روزن (۱۹۹۸)؛ پرسشنامه سنجش خانوادگی مک مستر ساخته اپشتاین و همکاران (۱۹۸۳)؛ سیاهه شناخت واره های کمال گرایی چندبعدی کابوری و تاننو (۲۰۰۴) و پرسشنامه تمایز یافتگی خود اسکورن و اسمیت(۲۰۰۳) بود. برای تحلیل داده ها از روش مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد مدل ساختاری پژوهش با داده های گردآوری شده برازش دارد و نگرش به ازدواج براساس عملکرد خانواده با میانجیگری تمایزیافتگی خویشتن و کمال گرایی در دختران پیش بینی می شود.

کلیدواژه ها:

تمایزیافتگی خویشتن ، کمال گرایی ، عملکرد خانواده ، نگرش به ازدواج