بررسی مبانی و مفاهیم اصل مالکیت در حقوق ایران

تقسیم حقوق عینی و دینی از مهم ترین تقسیمات حقوق مالی است، اهمیت این تقسیم بندی در مسائل مبتلا به امروزی روشن و غیرقابل انکار است. حق عینی سلطه مستقیم شخص بر مال است، کامل ترین آن حق مالکیت است. حق انتفاع و ارتفاق اجزای مالکیت می باشد. در قانون مدنی، انتفاع، حق شخص نسبت به ملک دیگری که غالبا رایگان است. مال موضوع حق که می تواند منقول و غیرمنقول باشد، نباید با استفاده از بین برود و حق ارتفاق حقی است برای یک ملک در ملک دیگری مانند حق المجری که این حق فقط نسبت به مال غیرمنقول برقرار می شود. حق مالکیت دارای سه اثر از جمله مطلق بودن، دائمی بودن و انحصاری بودن است، در رابطه با قلمرو این حق می توان گفت صاحب حق، حق تقدم و تعقیب و هرگونه اختیار نسبت به مورد مالکیت دارد. حق دینی، سلطه ای نسبت به شخص برای فعل یا ترک فعل است، تعهد رابطه حقوقی بین دو نفر یا چند نفر است که به موجب آن یکی از آن دو نفر در مقابل دیگری ملزم به انجام امری می شود، مهم ترین اثر این حق اعتبار بخشیدن به اجرای تعهد است، در قلمرو این حق، دارنده آن که طلبکار نامیده می شود تنها حق مراجعه به مدیون (بدهکار) و دارایی او دارد. هدف از این پژوهش بررسی ماهیت، آثار و قلمرو حقوق عینی و حقوق دینی و روش توصیفی – تحلیلی می باشد. و در این تحقیق سعی شده است به مبانی و مفاهیم اصل مالکیت پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

عین ، دین ، حقوق عینی ، حقوق دینی ، ارتفاق ، انتفاع ، تعهد ، مالکی