برنامه ریزی و مدیریت شهرداریها در رسیدن به اهداف آمایش سرزمین

هدف آمایش سرزمین، توزیع بهینه جمعیت و فعالیت در سرزمین است، به گونه ای که هر منطقه متناسب باقابلیت ها، نیازها و موقعیت خود از طیف مناسبی ازفعالیت های اقتصادی و اجتماعی برخوردار باشد و جمعیتیمتناسب با توان و ظرفیت اقتصادی خود بپذیرد. به عبارت دیگر، هدف کلی آمایش سرزمین، سازماندهی فضا بهمنظور بهره وری مطلوب از سرزمین در مقیاس منطقه ای و استانی می باشد. تلاش برای داشتن یک برنامه ملیآمایش سرزمین در طول سالها گذشته همواره با موانع و چالش های متعددی مواجه شده است. تجربه برنامهریزی از نوع آمایش سرزمین در ایران موید اتفاقات و تصمیم گیری های پرفراز و نشیبی در ابعاد مفهومی، نظریهای، تکنیکی، رویه ای، فرایندی، سازمانی و قانونی می باشد که گاه منجر به پیشبرد این امر شده و گاه درجهت به انزوا کشاندن و انحراف از مسیر اصلی حرکت گردیده است. بدیهی است برنامه جامع آمایش سرزمیندر چهارچوب اصول مصوب، از طریق حفاظت کاربری های پایدار اراضی، افزایش بهره وری، کارائی و بازدهاقتصادی، گسترش عدالت اجتماعی، رفع فقر و محرومیت، برقراری تعادل و توازن در برخورداری از سطح معقولتوسعه و رفاه در تمام مناطق جغرافیائی و حوضه های آبی، ایجاد و تحکیم پیوندهای اقتصادی درون و برونمنطقه ای، و هماهنگ سازی تاثیرات فضائی زمانی سیاست های بخشی، استانی، منطقه ای و ملی به گونه ای –عمل می کند که بتواند اهداف چشم انداز بلند مدت توسعه کشور و مدیریت یک پارچه سرزمین را بصورتتحقق پذیر، متوازن، پایدار و عادلانه عملی سازد.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، سازماندهی فضا ، بهره وری مطلوب