منظرپردازی کم آببر (Xeriscaping)؛ راهکاری بهینه برای افزایش تابآوری فضای سبز(مطالعه موردی فضای سبز کلان شهر شیراز)

بخش عمده سرزمین ایران در منطقه خشک و نیمه خشک واقع شده است و از دیرباز نیاکان ما روشهای مختلفی را جهت سازگاری با کم آبی در پیش گرفتند که با مدرنیزه شدن موارد مرتبط این روشهای بومی و در حقیقت دانش باستانی مدیریت آب رفته رفته به فراموشی سپرده شد و دشت های ایران محل تاخت و تاز ادوات مدرن کشاورزی، استحصال و توزیع و مصرف آب قرار گرفت و گویا فراموش شد که این سرزمین ذاتا در محلی واقع شده که مدیریت ویژه آب را می طلبد. خشک منظری یا منظرپردازی کم آببر از جمله روشهایی است که در دهه های اخیر در ادبیات فضای سبز شهری وارد شده است و در حقیقت تلفیقی است از ساز وکارهایی که منجر به استفاده بهینه از منابع آب می گردد. مطالعه حاضر در محدوده آبخیز شهری شیراز به مساحت ۴۱۱۳۳ هکتار انجام شده و هدف اصلی آن امکانسنجی اجرای روش منظرپردازی کم آببر در فضای سبز شهری شیراز و اثر اجرای بهینه آن بر صرفه جویی در منابع آب مصرفی بوده است . نتایج نشان داد منظرپردازی کم آببر در فضای سبز شیراز قابل اجرا می باشد و در صورت اجرا در یک بازه چهار ساله می توان به صرفه جویی ۴/۳ ملیون متر مکعبی در مصرف آب دست یافت .

کلیدواژه ها:

منظرپردازی کم آببر ، تاب آوری ، سازگاری با کم آبی ، فضای سبز شهری