الگوی حکمرانی متعالی با نگاه به نامه ۵۳ نهج البلاغه

حکمرانی مفهومی خاص است که سه لایه معنایی برای آن وجود دارد. یکی در عام ترین اعتبار آن مربوط به «مداخله در همه حوزه های عمومی» است. در لایه معنایی دوم، حکمرانی «به مثابه فرآیند تصمیم گیری، تصمیم سازی و ایجاد قواعد و ترتیبات نهادی در فضای میان دولت و مردم در عرصه های مختلف زندگی به کار رفته است.» در اینجا در کلیت نظام اجتماعی به کار رفته که نظام سیاسی یکی از بخش های آن است. لایه سوم که تخصصی ترین لایه معنایی است، «حکمرانی در فضای مدیریت عمومی و دولتی به کار می رود» و بیشتر به نظام اداری و تنظیم گری ساختارها مربوط است. در اینجا وقتی به حوزه سیاست مربوط است، به مواردی همانند مشارکت مردم اشاره دارد. اما کلید واژه و دال مرکزی در اینجا «اداره» است. در تحقیق حاضر، معنای دوم مدنظر است. البته، بانک جهانی شش اصل اساسی (پاسخگویی، کیفیت تنظیم گری، حاکمیت قانون و اثربخشی دولتی) را اصول اساسی حکمرانی معرفی می کند. براین اساس، هدف تحقیق حاضر «ارائه الگوی حکمرانی متعالی با نگاه به نامه ۵۳ نهج البلاغه» است. پژوهش حاضر با توجه به نقش و اثر آن، از نوع کاربردی است که در قالب شبکه مضامین با استفاده از تحلیل مضمون انجام گرفته و جهت کدگذاری مطالب از نرم افزار MAXQDA ۱۰ استفاده شده است. نتایج حاصله حاکیست که حکمرانی متعالی شامل سازوکارها، فرایندها و نهادهایی است که از طریق آن شهروندان و سازمان های مردم نهاد، منافع خود را ابراز میکنند؛ و از حقوق قانونی خود استفاده و تعهدات و تکالیف خود را ایفا و اختلافات خود را با میانجیگری حل و فصل میکنند.