نقش توحید نظری در مشروعیت و سزاواری حکمرانی ولایی

هدف این جستار، بررسی نقش توحید نظری در مشروعیت و سزاواری حکمرانی ولایی است. مشروعیت، یکی کهن ترین مباحث نظام های سیاسی است که از یونان باستان توسط افلاطون و ارسطو و سپس از سوی اندیشه ورانی همچون سیسرو، آگوستین قدیس، توماس آکوئیناس، فارابی، ابن رشد، غزالی، ماوردی، ابن سینا و سایر شخصیت های مشرق و مغرب زمین، مورد توجه قرار گرفته و با تقسیم حکومت، به آریستوکراسی، دموکراسی، مونارکی، جمهوری و مانند اینها به بحث از مصادیق حکومت های مشروع و نامشروع پرداخته شده است. هر حکومت و نظام سیاسی، برای حدوث و بقای خویش ناگزیر به شناخت مبانی مشروعیت نظام سیاسی خویش است، تا با پشتیبانی از مبانی بتواند در امور عمومی و اجتماعی مردم تصرف کند و حق فرمانروایی را از آن خود قرار دهد. در مکتب توحیدی، انسان و جهان هستی، برای رشد و تکامل خلق شده اند و انسانیت انسان، تنها در سایه فراهم شدن زمینه های رشد، که از آن جمله، تحقق جامعه ولایی است محقق می شود، که ضرورتا باید دارای مشروعیت باشد. از این رو، باید جایگاه انسان را به عنوان هدف خلقت شناخت. از محورهای کلیدی شناخت انسان، خلافت الاهی، امانتداری، حرکت و تکامل پذیری و اراده و اختیار انسان است، که تحت اشراف اولیاء الهی به استکمال میرسد. در همه این موارد، نقش توحید نظری برجسته است، چرا که بینش توحیدی، زیر بنای تمام تحولات روحی و روانی انسان است. روش تحقیق، توصیفی و تحلیلی است.

کلیدواژه ها:

توحید نظری ، مشروعیت حکومت ، سزاواری حکمرانی ولایی ، انسان کامل