نقش دستگاه های اجرایی در پیشگیری و بهبود وضعیت حاشیه شهر مشهد

حاشیه نشینی و مشکلات آن، به خصوص در کشورهای در حال توسعه، برای مدیران شهری یک معضل بزرگ شهری محسوب می شود. در همین راستا سرعت رشد شهرنشینی مسایل و معضلات زیادی برای شهرها به دنبال داشته است که از جمله آن، مساله حاشیهنشینی و رشد سکونتگاههای غیررسمی است. از آنجا که یکی از پیامدهای های بزرگ حاشیه نشینی گسترش محدوده های فیزیکی شهر به شکلی نامناسب است که اگر این روند به شکلی بی برنامه و بدون مدیریت ادامه یابد به ترکیبی نا متناسب از فضاهای شهری مشکل زا و افزایش سکونتگاه های غیررسمی و ناهنجاری های فضایی کالبدی در سطح شهرها خواهد انجامید. تمرکز فقر و ایجاد حاشیه نشینی در شهرها، در طول چند قرن اخیر و به موازات صنعتی شدن جهان، تاثیرات نامطلوبی بر شهرها می گذارد. در این میان شهر مشهد به عنوان قطب اول گردشگری مذهبی و دومین کلان شهر بزرگ ایران، بالاترین آمار حاشیه نشینی در میان شهرهای کشور را داراست و این خود ضرورت توجه و بررسی این موضوع را نشان می دهد. ضرورت پرداختن به این موضوع که دستگاه های اجرایی در پیشگیری و بهبود شرایط حاشیه شهر مشهد چه نقشی دارند از آنجاست که این پدیده در عین حال که نتیجه و حاصل معضلات اجتماعی و خصوصا اقتصادی است، اما با مدیریتی مناسب و مقتدر از سوی مسئولین ذی ربط شهری قابل تقلیل می باشد. هدف از پژوهش حاضر آن است ابتدا مقدمه ای از موضوع ارائه کند، سپس به نقش دستگاه های اجرایی در پیشگیری و بهبود وضعیت حاشیه نشینی و نظریاتی در این راستا پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، آسیب ها و پیامدهای حاشیه نشینی ، نظریه های حاشیه نشینی ، شهر مشهد