رابطه سکونتگاه های غیررسمی بر جرایم و آسیب های اجتماعی و راهکارهای پیشگیری از آن(مطالعه موردی: شهرک شهید رجایی مشهد)

اسکان غیررسمی، نوعی بی سازمانی فضایی- اجتماعی است که پیامد برآورده نشدن نیاز اقشار کم درآمد به مسکن و سرپناه است. این مردمان کم برخوردار از آنجا که در فضای رسمی و برنامه ریزی شده شهر جایی ندارند، در گریز از محدودیت های حقوقی، قانونی، کالبدی و اقتصادی بیرون از توان خود، به برپایی سکونتگاه هایی نابسامان در پیرامون و یا حتی در برخی نقاط مرکزی شهر روی می-آورند. هدف بنیادین این پژوهش، بررسی رابطه سکونتگاه های غیر رسمی بر جرایم و آسیب های اجتماعی و ارائه راهکارهای پیشگیرانه به منظور بومی سازی برنامه های پیشگیری از جرم است. این پژوهش در گونه پژوهش های توصیفی- تحلیلی و بر پایه روش های کیفی است که با به کارگیری شیوه های اسنادی و واکاوی دومین با رویکرد میدانی(مطالعه موردی) انجام شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که پیدایش و گسترش اسکان غیر رسمی، از مهم ترین چالش های توسعه پایدار شهر مشهد به شمار می آید. منطقه مورد مطالعه در این تحقیق- شهرک شهید رجایی مشهد- در گذشته ای نه چندان دور، یک روستای خودکفا بوده که رفته رفته و با گسترش شهر مشهد و مهاجرت گسترده روستاییان و اتباع بیگانه، تبدیل به زائده روابط شهری شده و تنگنا های حقوقی-قانونی، اقتصادی-اجتماعی، امنیتی-سیاسی و کالبدی و محیطی بسیاری دارد.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه غیررسمی ، بزهکاری ، پیشگیری از جرم ، شهرک شهید رجایی مشهد