بررسی وضعیت حاشیه نشینی کلان شهر مشهد ( مورد مطالعه : محله نوده )

حاشیه نشینی و یا به تعبیر امروزی اسکان غیر رسمی پیامد شهرنشینی سریع و انتقال به پارادایم اقتصادی، اجتماعی و صنعتی شدن است که شهر نشینی شکل فضایی غالب و موازی انتقال اجتماعی اقتصادی این پارادایم است . این پدیده در دهه های اخیر با پیدایش جامعه اطلاعاتی همچنان گسترش یافته و گویی تعهدی برای بقا و باز تولید آن وجود دارد . ساماندهی بافت های حاشیه ای شهری و به عبارتی رفع مشکلات ناشی از اسکان غیر رسمی از چالشهای مهم و مسایل حاد پیش روی برنامه ریزان و مدیران شهری به ویژه در کشورهای در حال توسعه می باشد. مشهد به عنوان کلانشهر مذهبی جهان و دومین کلانشهر ایران مقصد نهایی مهاجرتهای گسترده شرق و حتی کل کشور است که این موضوع باعث شکل گیری سکونتگاههای غیر رسمی با وسعت ۲۱۰ کیلومتر مربع و جمعیت بیش از ۷۳ هزار نفر شده است. نوده در شمال مشهد با جمعیتی در حدود ۲۱۰۰۰ نفر یکی از مناطق حاشیه نشین شهر مشهد می باشد که با وجود قرار گرفتن در محدوده طرح جامع شهری شاخص های اقتصادی ، اجتماعی و کالبدی آن در وضعیت نامناسبی قرار دارد . این مقاله با استفاده از روش پیمایش میدانی و پرسشنامه با استفاده از داده های نمونه ۳۵۳ نفری با استفاده از نمونه گیری تصادفی از ساکنین محله ی نوده به ارایه راهکار توانمند سازی در ساماندهی این ناحیه شهری می پردازد. در پایان راهبردهای مناسب ارایه گردیده است .

کلیدواژه ها:

اسکان غیر رسمی ، ساماندهی ، نوده ، حاشیه نشینی ، توانمند سازی