نقش برنامه درسی در شادکامی و پیشرفت آموزشی دانش آموزان ابتدایی، حاشیه شهر مشهد

هدف پژوهش، بررسی نقش برنامه ریزی درسی در شادکامی و پیشرفت آموزشی دانش آموزان ابتدایی، حاشیه شهر مشهد بود. پژوهش حاضر از نظر هدف جزء تحقیقات کاربردی محسوب می شود . جامعه آماری پژوهش تمامی دانش آموزان ابتدایی حاشیه شهر مشهد در سال تحصیلی۱۴۰۱-۱۴۰۲ بود. از تعداد ۶۵ هزار نفر دانش آموز ابتدایی حاشیه شهر مشهد در منطقه تبادکان به عنوان جامعه، با جدول مورگان تعداد ۲۵۴ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. نمونه گیری در پژوهش حاضر با روش خوشه ای بود. مشارکت کنندگان پرسشنامه های محقق ساخته موفقیت تحصیلی (۳۲ ماده ای)، شادکامی آکسفورد ۲۹ ماده ای (۱۹۸۹) و پیشرفت آموزشی ولز ۳۹ ماده ای (۲۰۱۰) را تکمیل کردند. یافته های پژوهش نشان داد، ضریب همبستگی پیرسون محاسبه شده (۸۷۹/۰) در سطح خطای ۰۱/۰=α معنی دار است (۰۱/۰>sig)، لذا فرض Ho رد و فرض H۱ مورد تائید قرار می گیرد؛ بنابراین استنباط می شود که با اطمینان بالای ۹۹ درصد بین برنامه ریزی درسی با شادکامی و موفقیت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی حاشیه شهر مشهد رابطه مثبت (مستقیم) وجود دارد؛ یعنی با افزایش نمرات برنامه ریزی درسی، نمرات شادکامی و پیشرفت آموزشی دانش آموزان ابتدایی حاشیه شهر مشهد نیز افزایش می یابد. بنابراین می توان، با وجود محدودیت های متعدد، با ایجاد و تاکید بر محتوای برنامه ریزی درسی با تقویت و ارتقا، مولفه های روانشناختی (همچون خودکارآمدی و عزت نفس)، در شادکامی و پیشرفت آموزشی دانش آموزان تغییرات مثبتی ایجاد کرد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی درسی ، شادکامی ، پیشرفت آموزشی ، دانش آموزان ، حاشیه شهر مشهد.