بررسی اثر دینداری، صبر و امید بر بهزیستی فضیلتگرا

هدف پژوهش حاضر، تدوین مدلی ساختاری به منظور تبیین بهزیستی فضیلتگرا بر اساس مولفههای دینداری و نقش واسطهای صبر و امید است. روش پژوهش همبستگی است و مشارکتکنندگان شامل ۵۲۷ دانشجوی دانشگاه شیراز بودند که برای انتخاب آنها از روش نمونهگیری تصادفی خوشهای چندمرحلهای استفاده شد و پرسشنامههای دینداری (گلاک و استارک، ۱۹۶۵)، مقیاس صبر (خرمایی و همکاران، ۱۳۹۳ ب)، پرسشنامه امید (اشنایدر، ۱۹۹۶) و پرسشنامه بهزیستی فضیلتگرا (واترمن و همکاران، ۲۰۱۰) را تکمیل کردند. روایی و پایایی ابزارهای استفادهشده، برای استفاده در فرهنگ ایرانی در سطح رضایتبخش بود. تحلیل دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS۲۱ برای آمار توصیفی، و از AMOS۲۱ برای تحلیل مسیر در مدل معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج تحلیل مسیر از نوع مدلیابی معادلات ساختاری نشان داد مدل پیشنهادی با دادههای این پژوهش برازش مناسبی دارد و اثر مستقیم دینداری بر بهزیستی فضیلتگرا، دینداری بر امید و صبر، و امید و صبر، بر بهزیستی فضیلتگرا تایید شد. همچنین، مدل نشان داد اثر غیرمستقیم دینداری با واسطه امید و صبر، بیشتر از اثر مستقیم آن، باعث ارتقای سطح بهزیستی فضیلتگرا میشود. به این معنا که اگر اعتقادات و مناسک دین با امید و صبر همراه شود، سبب ایجاد زندگی بهتر جوانان میشود. از یافتههای دیگر پژوهش آن بود که ضرایب بعد اعتقادی (۸۶/۰=β) و عاطفی (۸۰/۰=β) دینداری، بیشتر از ابعاد پیامدی (۵۰/۰=β) و مناسکی (۲۸/۰=β) بود. بنابراین، پیشنهاد میشود تاکید بیشتری بر درونی و نهادینهکردن باورها (مانند: معرفت نفس و خدا) و احساسات دینی (مانند دلبستگی به خدا) نسبت به سایر ابعاد دینداری صورت پذیرد.

کلیدواژه ها:

دینداری ، صبر ، امید ، بهزیستی فضیلتگرا