مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر رابطه والدفرزند

چکیدهمقدمه: نوجوانی دوره ی منحصر به فرد انتقال است که با تغییرات جسمانی، روانی و اجتماعی همراه است. علاوه بر این تغییرات، کشف هویت نیز از جمله مهم ترین ویژگی های این دوره محسوب می شود و به همین دلیل در این دوره، نیاز به استقلال بیشتر شده و به دنبال خودپنداره و ارزش هایشان می روند که این فرایند منجر به تغییر درخانواده می شود و این تغییر منجر به تغییرانی در روابط والد فرزندی می گردد، لذا این پژوهش با هدف، مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر رابطه والدفرزند در دانش آموزان نوجوان انجام شد.روش پژوهش: روش پژوهش به صورت نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر متوسطه دوم ناحیه ۲ شهر همدان بود که در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ مشغول به تحصیل بودند. از این تعداد، ۳ گروه ۲۰ نفره با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و به صورت تصادفی به گروه های آزمایش و گروه کنترل تقسیم شدند و به پرسشنامه ارزیابی رابطه والد-فرزند توسط فاین، مورلند و اسکوبل در دو نوبت پیش- پس­آزمون پاسخ دادند. آزمودنی های گروه آزمایش تحت درمان با رویکرد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و واقعیت درمانی، طی ۸ جلسه، به صورت هفته ای ۱ جلسه ۶۰ دقیقه­ای به صورت گروهی قرار گرفتند ولی به گروه کنترل آموزشی داده نشد. داده ها با نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس و سطح معنی دار ۰۵/۰< p تجزیه و تحلیل آماری شدند.یافته ها: نتایج نشان داد، میانگین پس آزمون گروه تحت درمان با رویکرد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رابطه پدر- فرزند ۵/۲۰ نمره بیشتر از گروه کنترل است (۵/۲۰ =i-j ، ۰۳۴/۰=sig). همچنین، میانگین پس آزمون گروه تحت درمان به روش واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر رابطه والد- فرزند ۹/۴۲ نمره بیشتر از گروه کنترل است (۹/۴۲=i-j ، ۰۰۰۱/۰=sig).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش می توان گفت، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان مبتنی بر واقعیت درمانی منجر به بهبود رابطه پدر- فرزند می­شوند.

کلیدواژه ها:

دانش آموزان ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، رابطه والدفرزند ، واقعیت درمانی