نقد و بررسی رضاع کبیر: مطالعه تطبیقی فقه امامیه و حنفی

محرمیت رضاعی در مذاهب فقهی دارای احکام و فروع مختلفی است. این پژوهش به شیوه توصیفی تحلیلی، حکم فقهی رضاع کبیر در فقه امامیه و حنفی را بررسی می کند. نگارنده کوشیده است این موضوع را در دو مرحله قبل از دوسالگی و بعد از دوسالگی بررسی نماید. در فقه امامیه، قول مشهور آن است که شیرخوردن باید به طور مطلق در مدت دوسالگی باشد. فقیهان حنفی و دیگر مذاهب اهل سنت اتفاق نظر دارند شیرخوردن در کودکی، سبب محرمیت رضاعی می گردد؛ اما دیدگاه های ایشان درباره مدت سن متفاوت است. با وجود اینکه بسیاری از فقیهان در این موضوع با فقه امامیه در دوسالگی اتفاق نظر دارند، درباره رضاع کبیر، فقیهان امامیه حکم به جایز نبودن محرمیت داده اند. در فقه حنفی برخی بعد از دوسالگی تا چندماه اجازه شیرخوردن را داده اند تا نوزاد به تدریج از شیر گرفته شود؛ اما بیشتر فقیهان حنفی و اهل سنت، شیرخوردن در سن بزرگسالی را جایز نمی دانند، بلکه فقط برخی با استناد به روایت عایشه در مورد محرمیت «سالم» حکم به رضاع کبیر داده اند. گرچه فقیهان حنفی و اهل سنت کوشیده اند توجیه و جوابی برای آن ذکر کنند، تمامی استدلال ها و تحلیل های آن خدشه پذیر است.

کلیدواژه ها:

فقه امامیه ، فقه حنفی ، محرمیت ، رضاع کبیر