بررسی فقر ذاتی در دعای عرفه امام حسین علیه السلام

دعای عرفه یکی از پرمغزترین دعاهای ماثوره است که امام حسین علیه السلام در کمال انقطاع از خلق بیان فرموده است. این دعا در عین شیوایی بیان و بلاغت ادبی، حاوی معانی بلند فلسفی و عرفانی است که در مقاله حاضر به موضوع فقر ذاتی در این دعا پرداخته شده است. تحقیق حاضر با روش توصیفی-تحلیلی به دنبال پاسخ به این سوال است که آیا فقر ذاتی به معنای عین ربط بودن و قیام مخلوقات به خالق در فرازهای دعای عرفه امام حسین علیه السلام مورد اشاره قرار گرفته است؟ به عقیده نگارنده در بخش­هایی از دعا به صورت مستقیم و در قسمت­هایی نیز به صورت غیر مستقیم به فقر ذاتی اشاره شده است. فرازهایی که به غنای ذاتی خداوند می­پردازد نیز به قرینه مقابله­ی فقر و غنا، قادر به اثبات این معناست و در نهایت، عباراتی که توحید افعالی را در بر می­گیرد، توان اثبات فقر ذاتی ممکنات را نیز دارد.

کلیدواژه ها:

دعای عرفه ، امام حسین علیه السلام ، فقر ذاتی ، غنای ذاتی ، توحید افعالی