بررسی تاثیر نانولوله کربنی چند دیواره بر خواص داربست نانوکامپوزیتی حامل کورکومین برپایه پلی کاپرولاکتون-ماتریس خارج سلولی ژل وارتون

به کارگیری داربست ها با قابلیت حمل دارو در پزشکی بازساختی موجب القای همزمان بازسازی بافت و رهایش دارو در موضع آسیب می شود. در این پژوهش، داربست های نانوالیافی برپایه پلی کاپرولاکتون/ماتریس فاقد سلول ژل وارتون (PCL/DWJM) با نسبت وزنی ۲۰:۸۰ و حاوی کورکومین، به روش الکتروریسی تهیه شده اند. داربست های نانوالیافی از نظر مورفولوژی، خواص فیزیکوشیمیایی و رهایش دارو در حضور و عدم حضور MWCNTs-COOH با یکدیگر مقایسه شده اند. بررسی مورفولوژی الیاف با استفاده از میکروسکوپ الکترونی (SEM) نشان داد که حضور کورکومین وMWCNT از طریق افزایش رسانایی محلول و همچنین افزایش چگالی بار محلول، موجب کاهش قطر نانوالیاف تا ۷۸/۲۹±۰۱/۳۲۱ نانومتر شده و همچنین تسهیل فرآیند الکتروریسی را به دنبال دارد. طیف سنجی مادون قرمز (FTIR) برهمکنش میان گروه های عاملی موجود در کورکومین، DWJM و MWCNT را نشان داد که می تواند در بهبود استحکام کششی داربست موثر باشد. افزودن MWCNT-COOH استحکام کششی داربست را تا حدود ۲ برابر نسبت به داربست فاقد سرامیک، افزایش داد. با افزودن MWCNT-COOH به داربست پلیمری حاوی کورکومین، زاویه تماس آب کاهش یافت و به ۰۹/۳±°۸۵/۶۶ رسید. ارزیابی رهایش دارو نشان داد که مقدار انتشار کورکومین از داربست حاوی MWCNT-COOH به دلیل افزایش دافعه بارهای منفی میان آنیون اکسیژن و آنیون کربوکسیلات، نسبت به داربست پلیمری فاقد سرامیک، افزایش میابد. داربست تهیه شده حاوی MWCNT و کورکومین، می تواند گزینه مناسبی به منظور انجام مطالعات تکمیلی در زمینه ترمیم غضروف مفصلی باشد.

کلیدواژه ها:

داربست نانوکامپوزیتی حامل دارو ، ماتریس فاقد سلول ژل وارتون ، نانولوله کربنی چند دیواره عامل دار ، کورکومین