بررسی روش محاسبه آب زیرزمینی قابل برنامه ریزی در ایران و ارائه اصلاحاتی برای آن

در تعیین آب قابل برنامه ریزی زیرزمینی برای مصارف مختلف از جمله کشاورزی (به عنوان عمده ­ترین مصرف کننده) اصلی ترین گام، مدیریت صحیح منابع آب زیرزمینی در عصر حاضر است. پایبندی به رعایت مصرف آب در حد آب قابل برنامه ریزی سبب می شود که پیامدهای ناشی از بهره برداری از منابع آب زیرزمینی کنترل و پایداری توسعه تضمین گردد و بهره برداران با به به کارگیری روش های فن آورانه، نسبت به افزایش بهره وری و استفاده از منابع آب برای تولید بیشتر، متناسب با حجم آب در دسترس گرایش پیدا کنند. در این مقاله، ابتدا روش محاسبه آب زیرزمینی قابل برنامه ریزی برای بخش کشاورزی در کشور مورد بررسی و نقد قرار گرفته است در این بررسی ،مشخص شد که در فرمول فعلی محاسبه آب زیرزمینی قابل برنامه ریزی، مولفه بازگشت آب کشاورزی به صورت یک پارامتر اثرگذار سبب ایجاد خطایی فاحش در محاسبه آب زیرزمینی قابل برنامه ریزی می گردد. سپس، فرمول جدیدی برای محاسبه آب قابل برنامه ریزی توسط نویسندگان پیشنهاد شده است و سعی شد که اثر مولفه ورودی آب برگشتی کشاورزی بر حجم آب قابل برنامه ریزی به طرز صحیحی اصلاح و اعمال گردد اساس محاسبه آب قابل برنامه ریزی زیرزمینی در روش پیشنهادی جدید توان آبخوان بر مبنای مولفه های طبیعی بیلان است.

کلیدواژه ها:

Allocated water ، Ground water table ، Water resource management ، Aquifer. ، آب قابل برنامه ریزی زیرزمینی ، سطح آب زیرزمینی ، مدیریت منابع آب ، آبخوان ، آب قابل بازگشت.