ارتباط موثر دانش بومی و تابآوری سیستم های زراعی از منظر اخلاق زیستی و تغییرات اقلیمی

تغییرات اقلیمی به عنوان یکی از بزرگترین چالش های جهانی ، تاثیر قابل توجهی بر روی جوامع بشری دارد. این تغییرات می توانند باعث تغییر در الگوی زندگی و فرهنگ مردم، به ویژه در مناطقی که به دلایل مختلف به آنها وابسته هستند، شود. در یک محدوده جغرافیایی ، دانش بومی به عنوان یکی از مهمترین منابع موجود برای سازگاری با محدودیت های اقلیمی شناخته می شود. دانش بومی شامل دانش های سنتی و محلی بوده که به طور موروثی و فرهنگی به نسل های بعد از خود منتقل شده ومعمولا در زمینه های مختلفی از جمله کشاورزی، پرورش دام، شکار و جمع آوری محصولات جنگلی و سازگاری معیشتی با منابع محیطی و محدودیت های اقلیمی به کار گرفته می شوند. در بهرهگیری از دانش بومی به عنوان یکی از ابزارهای کارآمد توسعه پایدار، آگاهی افراد از خدمات اکوسیستمی و ترجیح آنان نسبت به حفظ این خدمات، غالبا توسط دانش بومی شکل می گیرد. همچنین بررسی راهکارهای مختلف برای حفظ دانش بومی حاکی از آن است که حق تصمیم گیری در مورد نحوه حفظ و استفاده از دانش بومی توسط افراد دارای این دانش و همچنین نیاز به تغییر سیاست های دولتی برای اجازه دادن به اعضای جوامع بومی برای تعیین آینده خود از موثرترین راههای حفظ دانش ارزشمند بومی خواهد بود. بنابراین باتوجه به اهمیت ویژه دانش بومی در سازگاری با تغییرات اقلیمی ، نتایج مطالعات گوناگون می تواند به عنوان راهکارهای موثر برای مدیریت تغییرات اقلیمی در مناطق مختلف جهان با محوریت ارتباط دانش بومی و اخلاق زیستی در پایداری و تابآوری سیستم های زراعی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

دانش بومی ، تابآوری ، اخلاق زیستی ، کشاورزی پایدار ، تغییراقلیم .