بررسی کیفی طرز استقرار سیه چادرهای عشایری موردی عشایر طایفه حموله ایل بختیاری

دانش بومی هر قوم دانشی است که آنان را قادر به تامین نیازمندیهای خود کرده بدون اینکه منابع را تحلیل برد. بنابر این در توسعه پایدار تمام جوامع کارآمد خواهد بود. در این راستا تحقیق حاضر با هدف واکاوی دانش بومی مدیریت مراتع عشایری طایفه حموله از ایل بختیاری که تجربه طولانی مدت در زمینه مرتع داری و مدیریت چرای دام دارند، صورت پذیرفت. ارزیابی ها با دو شیوه کیفی و کمی صورت گرفت. در مطالعات کیفی نوع طرح تحقیق، موردی بود که با استفاده از رویکردهای ذهنی و بر ساخت واقعیت اجتماعی به ترتیب با مرجعیت نظریات کنش متقابل نمادین و روش شناسی مردم نگارانه صورت گرفت روش جمع آوری داده به تناسب موضوع مصاحبات عمیق فردی، گروهی، مشاهده مشارکتی و تکنیک های بحث گروهی متمرکز و... را شامل گردیدند. روش نمونه گیری هدفمند و نظری" بود. مصاحبات از نوع عمیق به شکل نیمه ساختار یافته پیرامون دانش بومی عشایر در خصوص شاخص های موثر در طرز استفار چادرهای عشایری تا رسیدن به مرحله اشباع نظری" ادامه یافت. داده ها از روی ضبط صوت بر روی کاغذ پیاده شده و نتایج آیتم به آیتم با اقتباس از شیوه مردم نگاری پست مدرنیسم با استفاده از مدل توصیفی ارائه گردید. نتایج حاصل نشان داد، چادرهای عشایری و نحوه استقرار آنها طبق عادت دیرین با رعایت نوعی دستور العمل نانوشته و لحاظ نمودن وحدت جامعه و بهره برداری حداکثر از توان و نیروی جامعه ای که به آن تعلق دارند همچنین متناسب با شرایط محیط، اجتماع و اوضاع سیاسی زمان و در نظر گرفتن مسائل امنیتی دام و خانوارها وابستگیهای قبیله ای رعایت فاکتورهای بومی در پایداری منابع، سادگی استقرار و ... تعبیه می گردند. توجه به این نکات علاوه بر حفظ گنجینه عظیم فرهنگی در این خصوص، می تواند در برنامه ریزیهای مدیریتی، به استحکام نظام دامداری سنتی و بهبود وضعیت منابع طبیعی نیز کمک نماید.