اثربخشی درمان خود کارآمدی هیجانی بر بهزیستی معنوی زنان دارای همسروابسته به مواد

خانواده به عنوان یک واحد اجتماعی کوچک ، از مهمترین نهادهای جامعه به شمار می آید. در واقع هر خانواده باید به عنوان یک آجر از دیوارهای یک جامعه و مرکز اصلی حفظ و نگهداری سنت ها و آداب و رسوم و همچنین ارزش های مورد احترام و گرانبها، یک نهاد نیرومند برای روابط اجتماعی پایدار در میان بستگان، منشاء بیان و تجلی هیجان ها، کانون صمیمی ترین روابط در میان افراد و پرورش فکر، ذهن ، خلاق و ارتقاء روح در نظر گرفته شود، لذا این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان خود کارآمدی هیجانی بر بهزیستی معنوی زنان دارای همسروابسته به مواد به مرحله اجرا در آمد. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری را کلیه زنان دارای همسر معتاد مراجعه کننده کلینیک های ترک اعتیاد و کمپ های درمانی ترک اعتیاد و سازمانهای مردم نهاد مربوطه در سطح شهر اصفهان در سال ۱۴۰۲ تشکل داد که براساس ملاکهای ورود و خروج به پژوهش ، به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به پرسشنامه ی بهزیستی معنوی پولوتزین و الیسون (۱۹۸۲) پاسخ دادند. به این ترتیب ۳۰ نفر از زنان دارای همسر معتاد، به شکل تصادفی در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه کنترل جایگزین شدند (هر گروه ۱۵ نفر). آزمودنی های گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت آموزش درمان خود کارآمدی هیجانی قرار گرفتند اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. نتایج پژوهش نتایج حاکی از افزایش معنادار میانگین بهزیستی معنوی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بود(۰۵/۰ ≤p بنابر یافته های پژوهش ، می توان برای افزایش معنادار میانگین بهزیستی معنوی زنان دارای همسروابسته به مواد، از مداخله آموزش درمان خود کارآمدی هیجانی سود جست .

کلیدواژه ها:

خود کارآمدی هیجانی ، بهزیستی معنوی ، زنان