بررسی و کشف دیدگاه مولوی درباره عرش، آسمان و تقرب مقام بنده نسبت به خداوند در غزلیات

عرفان روشی برای دستیابی به حقیقت نهایی است که عارف می کوشدتا به واسطه علم حضوری، بدون واسطه، حقایق را درک کند. بسیاریاز یافته های عرفانی مستقیما قابل باز گفتن نیستند ولی شاعرانو نویسندگان کوشیدند تا کشف و شهود خود را در قالب عباراتی بازگویند. از این رو، عرفان اسلامی بخش لطف و اعظمی از ادبیاتفارسی را تشکیل داده است به طوری که با حذف بخش عرفانی ازادبیات فارسی، زیبایی آن بسیار کم خواهد شد. مولوی از عارفانیاست که عرفان اسلامی را به طور وسیع در آثارش به ویژه «غزلیاتشمس»، بیان داشته است. در این تحقیق در پی کشف دیدگاه مولوی درباره عرش، آسمان و تقربمقام بنده نسبت به خداوند هستیم و در پی آنیم تا مشخص کنیممولانا برای بیان دیدگاه خود از چه واژه ها و اصطلاحاتی استفادهکرده است. منظور از عرش عالم برتر و عوالمی است که طبق اعتقادمسلمانان می دهد در بالا و آسمان قرار دارند؛ مانند عرش عظیم،کرسی، عالم ذر، عالم ملکوت و ... نتایج تحقیق نشان که مولانامعتقد است که همه ما روزی در عالم بالا بوده ایم و به دلایلی بهزمین و عالم ناسوت تبعید شده ایم. او عالم بالا را صحرایی میداند که محل اجتماع جانان است و همه ارواح شبها به عالم بالا وصحرای بی چون میروند و هر صبح برمی گردند و گاهی دیگر برنمیگردند که هنگام مرگ آنها می رسد.

کلیدواژه ها:

عرفان ، اسلامی ، مولانا غزلیات شمس ، عرش ، آسمان