نقد و تحلیل مضامین تعلیمی در راحه الصدور راوندی

ادبیات تعلیمی یکی از گسترده ترین انواع ادب فارسی است که در اکثر آثار نظم و نثر می توان ردیایی از آنیافت. ادبیات در همه جوامع رسالت خطیر تربیتی را بر عهده دارد و شاعر و نویسنده با آگاهی از این موضوع،تلاش می کند در خلال آثار خود در هر نوع ادبی، وظیفه اصلی ادبیات را فراموش نکند.در آثاری که به بیان تاریخ یک ملت یا یک سرزمین پرداخته اند. اگر چه هدف اصلی نویسنده به تصویرکشیدن جزئیات تاریخی است. اما گاه در خلال سطور کتاب می توان تلاش نویسنده را برای احیای اصول اخلاقیمشاهده کرد.کتاب راحه الصدور و آیه السرور یکی از کتب معتبر تاریخی است که در اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم باهدف بیان تاریخ سلاجقه عراق به نثر فارسی نگاشته شد. نویسنده کتاب، محمد راوندی، قلم توانایی در نگارشتاریخ به نثر فنی داشته است. در بخش هایی از کتاب زبان او از تکلف دور می گردد تا در حین بیان اتفاقاتتاریخی به اصول اخلاقی و مولفه های تعلیمی نیز بپردازد و خواننده علاوه بر آگاهی از گذشته خود. درس هاییپندآموز نیز فرا گیرد. نویسنده چونان ناصحی خردمند هر گاه که فرصتی دست می دهد. در قالب اندرز همگانرا به سوی عالی تربن سجایای اخلاقی فرا می خواند. اگرچه روی سخن او با پادشاهان و وزیران و کارگزارانحکومت است، اما هر انسان خردمندی می تواند با مطالعه کتاب بهره های فراوانی از آن برگیرد. در این نوشتار قصد داریم تا مضامین تعلیمی و اندرزهای اخلاقی موجود در متن این کتاب را احضاء کرده و به صورت نظامند ارائه کنیم.

کلیدواژه ها:

محمد راوندی ، راحه الصدور ، مضامین تعلیمی ، اندرزهای اخلاقی