موشکافی بلاغی و تحلیل زیبای یشناسی باب شیر و گاو (الاسد و الثور) کلیله و دمنه

کلیله ودمنه مجموعه ای از داستان های به هم پیوسته از زبان حیوانات است که یکی از متون داستانی ارزشمند در ادبیات کلاسیکفارسی به شمار می رود. این اثر با اصالتی هندی، اولین بار به زبان سانسکریت نگاشته شد و در دوره انوشیروان به پهلوی و مجدددر قرن دوم، توسط ابن مقفع به عربی درآمد. که در نهایت در نیمه اول قرن ششم، نصرالله منشی، ترجمه ای آزاد به فارسی از آنارائه داد. هدف از پژوهش حاضر، تحلیل ویژگی ها و ابعاد بلاغی باب پنجم (باب شیر و گاو) از ابواب هجده گانه این اثر است. روشتحقیق، استفاده از روش تحلیلی-توصیفی به صورت بررسی موردی بوده و همچنین روش گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای و ابزارگردآوری نیز، فیش برداری است. با عنایت بر یافته های پژوهش حاضر، مشخص شد که نصرالله منشی در ترجمه خود از این اثر،از انواع آرایه ها ی بدیعی )اعم از لفظی و معنوی( و بیانی بهره جسته است؛ میزان به ره از بدیع لفظی در این باب، بسیار گستردهو محسوس تر ا ز بدیع معنو ی بوده و در این بین، سجع و انواع آن، مشهودتر است. در حوزه بیان نیز علیرغم بهره مندی کلیله ودمنهاز صنایع چهارگانه بیانی، تشبیه (به ویژه تشبیه مرکب از نوع تمثیل)، از ویژگی های بارز و برجسته بوده و از کنایه و مجاز نیزبه سبب نزدیکتر شدن اثر به زبان عامیانه، بهره جسته است.

کلیدواژه ها:

زیبایی شناسی ادبی ، کلیله و دمنه ، باب شیر و گاو ، نصرالله منشی