تاثیر تمرین مداوم با شدت متوسط و تناوبی شدید طی یک رژیم غذایی کتوژنیک بر میزان سرمی آیریزین، PGC-۱α وUCP۱ زنان چاق و دارای اضافه وزن

زمینه و هدف: امروزه چاقی به یک چالش جهانی تبدیل شده است و استفاده از راهبردهای بر پایه رژیم غذایی و تمرین ورزشی توسط متخصصان و پژوهشگران برای کنترل وزن توصیه می شود. هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی تمرین مداوم با شدت متوسط (MICT) و تمرین تناوبی شدید (HIIT) طی یک دوره رژیم غذایی کتوژنیک بر مقدار سرمی آیریزین، پرواکسی زوم گامای۱ آلفا (PGC-۱α)، پروتئین جفت نشده نوع ۱ (UCP۱) و نیمرخ لیپیدی زنان غیرفعال چاق و دارای اضافه وزن بود.مواد و روش ها: ۳۶ دانشجوی دختر غیرفعال زنان چاق و دارای اضافه وزن انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه ۱۲ نفره رژیم کتوژنیک به تنهایی، رژیم کتوژنیک باMICT  و رژیم کتوژنیک با  HIITجایگزین شدند. گروه رژیم کتوژنیک باMICT  به مدت شش هفته و سه جلسه در هفته تمرین هوازی دویدن مداوم را با شدت متوسط ۶۰-۷۰ درصد ضربان قلب بیشینه و گروه رژیم کتوژنیک با  HIITدویدن با شدت ۸۵-۹۵ درصد ضربان قلب بیشینه را به صورت تناوبی های چهاردقیقه ای همراه با پیروی از رژیم غذایی کتوژنیک انجام دادند. گروه رژیم کتوژنیک بدون انجام هیچ گونه ورزش منظم، تنها از رژیم غذایی با محدودیت کربوهیدرات پیروی کردند. نمونه های خونی ۴۸ ساعت پیش از نخستین جلسه تمرین و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی جمع آوری شد. مقدار سرمی PGC-۱α، UCP۱ و آیریزین به روش الایزا و نیمرخ لیپیدی خون به روش سنجش آنزیمی رنگ آمیزی شده اندازه گیری شد. از تحلیل واریانس (ANOVA) دوطرفه با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی برای تحلیل داده ها استفاده شد.نتایج: طبق نتایج آنووای ۲ در ۳، اثر تعاملی زمان در گروه تنها در میزان سرمی آیریزین (۱۱/۰p=)، UCP۱ (۰۰۳/۰p=) و لیپوپروتئین پرچگال (۰۰۱/۰p=) معنادار بود. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که گروه رژیم کتوژنیک با HIIT افزایش معناداری نسبت به رژیم کتوژنیک به تنهایی در میزان آیریزین (۰۰۹/۰p=)  و لیپوپروتئین پرچگال (۰۰۱/۰p=) داشت. بین دو گروه تمرین طی رژیم کتوژنیک تفاوت معناداری وجود نداشت (۰۵/۰p>). هر دو گروه تمرین طی رژیم کتوژنیک نسبت به پیش آزمون تفاوت معناداری نشان دادند (۰۵/۰p˂). هر دو گروه تمرین با رژیم کتوژنیک افزایش معناداری نسبت به رژیم کتوژنیک به تنهایی در میزان سرمی UCP۱ نشان دادند (۰۵/۰p˂). در میزان سرمی PGC-۱α کلسترول تام و لیپوپروتئین کم چگال بین همه گروه ها تفاوت معناداری مشاهده نشد (۰۵/۰p>).نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر، گمان می رود انجام هر دو نوع تمرین هوازی مداوم با شدت متوسط و تناوبی شدید همراه با رژیم کتوژنیک از نظر فعال سازی مسیرهای قهوه ای شدن بافت چربی و بهبود نیمرخ لیپیدی خون موثرتر از رژیم کتوژنیک به تنهایی در زنان چاق و دارای اضافه وزن باشد. با این همه، رژیم کتوژنیک به همراه HIIT اثربخشی بهتری نسبت به رژیم کتوژنیک باMICT  در میزان سرمی آیریزین و لیپوپروتئین پرچگال نشان داد.

کلیدواژه ها:

چاقی ، چربی قهوه ای ، رژیم غذایی ، تمرین ورزشی ، نیمرخ لیپیدی خون