بررسی تشبیهات اقلیمی در کلیدر دولت آبادی

هنر هر سرزمینی برگرفته از محیط طبیعی، باورها، عادت ها، خرده فرهنگ ها و مرام مردم آن منطقه است. بدونشک طبیعت و محیطی که انسان در آن پرورش می یابد. تاثیر بسزایی بر زبان. فکر, اندیشه و روح و روان وی دارد تاجایی که بزرگترین جامعه شناسان به این تاثیر ایمان دارند. محمود دولت آبادی، از نوبسندگان نسل سوم داستان نویسیایران است که جایگاهی انکارناپذیر در داستان نوبسی معاصر ایران دارد و بی شک بزرگترین نویسنده در حوزه ادبیاتقلیمی است. زبان داستان های دولت آبادی تلفیق گونه های عامیانه. کین و بومی با ساختمان های نحوی خاص وتشبیهات گسترده حسی در بافت نحوی ویژه است. مهمترین شاخصه های سبکی آثار او بومی گرایی واژگانی و تشبیهاتخاص است. تشبیهاتی با تنوع ساختاری و صبغه بومی و روستایی که کمتر با این بسامد در آثار مشابه داستان نویساناقلیمی دیده می شود.در این مقاله سعی شده است تشبیهات اقلیمی و ساختار آنها در رمان کلیدر بررسی شود.

کلیدواژه ها:

ادبیات اقلیمی ، کلیدر ، محمود دولت آبادی ، تشبیهات اقلیمی و بومی ، انواع تشبیه