بررسی جلوه های بیابان در شعر شنفری به گواهی لامیه العرب

یکی از شاعرانی که زندگی بادیه نشینی در دوره جاهلیت بسیار بر او تاثیر گذار بود ( شنفری ) نام داشت. بررسی و پژوهشحاضر، به رابطه عاطفی شاعر با حقایق پیجیده زندگی او اشاره دارد. که در ضمن شعر در قالب واژه ها و عبارت های نمایشی همچونتمثیل و تشبیه های زیباء عناصر بیابان را در عصر جاهلی مورد بررسی فرار می دهد. این پژوهش در تلاش است که بر اساس نیازشنفری در پیمایش بیابان، پیوندی عاطفی با عناصر بیابان برقرار نماید و جلوه هایی همچون: نیازهای اولیه، بسامد اختلاف دما، بادیهپیمایی و ... را مورد بررسی قرار دهد. عدم وجود پوشش گیاهی و دوری از دربا باعث بروز اختلاف دمای شدید در بیابان می شود کهرنجش شاعر را به همراه دارد و این موضوع در شعرش نمود پیدا می کند. طرد شدن از قبیله و وجود عامل بیرونی به نام اجبار، شنفریرا به بادیه پیمایی سوق داد. بیابانی که گاهی آنقدر تنها می شود که ماه را انگیزه. دلیل و راهنمای سفرخود می یابد و گاهی آن اندازهاز وجود امکانات تهی می گردد که سبب می شود فرد روز های متمادی از رسیدگی به ظاهر خود به دور بماند. لامیه العرب نوعی شعرغنایی است، که تعبیری فطری از عواطف و احساسات درونی شاعری دارد و با عنصر خیال و احساس, به منظره های صحرا. حماسه وجنگ، دشت و کوه و... روحی تازه می بخشد. یافته مهم این جستار این موضوع را یادآور می شود که شنفری بر اساس نیاز های خود،احساس و عواطف درونی اش را در محور عناصر بیابان، به تصویر می کشد. ابتدا خود را دارای شخصیتی والا می پندارد و در ابیات اولیه قصیده خویش این ادعا را بصورت اغراق امیز مطرح می کند. حال انکه در بیابان فقیر قدم برداشته و در میانه پیمایش، احساس نیاز های اولیه در او ایجاد و همین نیاز باعث پیوند عاطفه او با عناصر بیابان می شود و در شعر او جلوه می کند و در ابیات پایانی او انسانی منزوی دیده می شود که خود را هم قطار بز های کوهی می داند و مصداق فرد خود شکوفا نیست.

کلیدواژه ها:

شعر عصر جاهلی ، شنفری ، لامیه العرب ، عواطف و احساسات ، بیابان