نامگذاری اماکن و محلات شهر تهران از زمان پهلوی تاکنون از دیدگاه زبانشناسی اجتماعی

زبان به عنوان یک نظام نشانهای با انتقال معنا به ایجاد، حفظ، تقویت یا تضعیف و قطع روابط بین انسانها می پردازد.لاینز (۱۹۷۷) معتقد ا ست معنایی که زبان منتقل می کند بر سه د سته ا ست: معنای تو صیفی، معنای بیانی و معنایاجتماعی. در این میان «نام گذاری» به عنوان یک پدیده زبانی خود به نوعی منتقل کننده این معانی است، گره ممکن ا ست در هر نامی یکی از این معانی برج ستگی بی شتری پیدا کند . هدف این پژوهش برر سی سبک نامگذارینقاط خرد و کلان تهران طی دو دوره اخیر تاریخی (پهلوی و پس از انقلاب) از دیدگاه زبان شنا سی اجتماعی است. دراین مقاله ابتدا به ریشه تاریخی نام تهران ا شاره شد. سپس عوامل زبان شنا سی اجتماعی موثر در سبک و سیاقنامگذاری اماکن و محلات تهران در دوره پهلوی (پهلوی اول و دوم) و دوران پس از انقلاب اسلامی پرداخته شد.مشخص شد پس از پیروزی انقلاب اسلامی اسامی دینی و مذهبی، اصطلاحات انقلابی همچون استقلال و آزادی، وهمچنین نام شخصیت های تاثیرگذار انقلاب در نامگذاری اماکن و محلات جایگزین گردید و با آغاز جنگ تحمیلی،نام شهدا برای حفظ ارزشهای انقلاب بر اماکن گوناگون نهاده شد.

کلیدواژه ها:

زبانشناسی اجتماعی ، هویت ملی ، نامگذاری ، انتخاب عناوین ، اماکن تهران