مقایسه نشانگرهای گفتمانی در گفتمان قاضی و متهم

با توجه به اهمیت نشانگرهای گفتمانی در تشخیص، دریافت و درک پیام در هر بافتی از جمله بافت حقوقی، پژوهش حاضر تاثیر ونقش نشانگرهای گفتمانی را در بافت حقوقی مورد بررسی و مقایسه قرار داد تا ضمن تعیین سلسله مراتب بسامد نشانگرهایگفتمانی، تفاوت در بکارگیری آنها توسط قاضی و متهم آشکار گردد. داده ها در پژوهش حاضر به روش میدانی گردآوری شده و بهمنظور دستیابی به اهداف تعریف شده، روشهای تجزیه و تحلیل کمی و کیفی که مکمل یکدیگرند مورد استفاده قرار گرفت.تحلیل کیفی این امکان را داد تا نشانگرها در گفتمان قضایی شناسایی و نقش آنها در متن بکار گرفته شده بررسی شود. برایتحلیل کمی بر اساس یافته های بدست آمده از تحلیل کیفی، ابتدا فهرستی از متداولترین نشانگرهای به کار گرفته شده در گفتمانقضایی تهیه و سپس به مقایسه کمی در توالی آنها پرداخته شد. چارچوب بکار رفته در این پژوهش مدل دو سطحی برینتون (۱۹۹۶) می باشد که نقش های گفتمانی نشانگرها را از دو دیدگاه بینافردی و متنی و ریزنقشهای آنها بررسی کرده است. در پایانمشخص شد که نشانگرهای «که»، «هم»، «خب»، «الان»، «دیگه» و «بعد» بالاترین بسامد را در گفتمان دادرسی دادگاه ها، دارند. ضمن اینکه نتایج نشان داد قضات در گفتار خود نسبت به متهمین، از نشانگرهای بیشتری استفاده میکنند. بنابراین به دلیل موقعیتاجتماعی متفاوت قاضی، در گفتمان دادرسی و رابطه ی یک طرفه ی قدرت، قاضی کنترل و هدایت گفتمان را در دست دارد؛ و ازنشانگرها به عنوان ابزاری جهت دستیابی به این هدف خود، بیشتر استفاده می کند.

کلیدواژه ها:

نشانگرهای گفتمانی ، بافت حقوقی ، نقش متنی ، نقش بینافردی