استعاره مفهومی زمان در شاهنامه فروسی؛ داستان بیژن و منیژه

در استعاره مفهومی امور و مسائل انتزاعی با اصطلاحات و مفاهیم عینی بیان میشود. زمان نیز از امور انتزاعیاست که در قالب مفاهیم عینی درک می شود. در زبان شناسی شناختی، دو رویکرد نسبت به زمان وجوددارد: یکی زمان متحرک و دیگری ناظر متحرک، این دو، زمان و ناظر، می تواند در کنار هم گاهی هر دو ثابت،گاه هر دو متحرک، گاه یکی ثابت، دیگری متحرک و گاه برعکس، یکی متحرک و دیگری ثابت باشد. هدف ازپژوهش حاضر، بررسی استعاره زمان در داستان بیژن و منیژه از شاهنامه فردوسی است. چهارچوب نظریپژوهشی حاضر، زبان شناسی شناختی می باشد. نتایج حا صل از این پژوهش نشان می دهد که استعارهمفهومی زمان با توجه به ویژگی های ذکر شده ، ثابت و متحرک بودن زمان و ناظر، به صورت های ذکر شدهدر داستان بیژن و منیژه، وجود دارد. از این بین، زمان ثابت و ناظر متحرک با بسامد بالایی به کار رفته است وزمان و ناظر متحرک در ابیات معدودی به کار رفته بود که به دلیل یقین نداشتن در صحیح بودن، از ذکر آنخودداری شد.

کلیدواژه ها:

استعاره مفهومی ، زبانشناسی شناختی ، زمان ، شاهنامه