بررسی عشق در اشعار مولوی از منظر پدیدارشناسی

مولانا جلال الدین محمد بلخی، عارف وارسته ای است که آیین او عشق و کلامش دعوت به یگانگی است. در میان شاعران ایرانی، هیچ یک از لحاظ وسعت دامنه تاثیر در خارج از ایران با مولانا برابری نمی کند. در تاریخ ادبیات فارسی. پدیده ی عشق با رویکردهای گوناگونی مورد التفات شاعران و نویسندگان واقع شده است؛ بنابراین میتوان گفت که عشق در اثار شاعران و نویسندگان متفاوت ادب فارسی، پدیداری در راستای جهان بینی آنها داشته است و در واقع با قرار گرفتن در زاویه ی نگاه هر شاعر و نویسنده ی فارسی، پدیده ی عشق و سایر ملزومات ان در راستای دیدگاه همان شاعر و نویسنده مورد ارزیابی قرار گرفته است. این پژوهش به روش مروری_کتابخانه ای انجام شده است. هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر شعر مولانا بر شاعران بوده است. یافته های مبتنی بر تحلیل های پدیدارشناختی اشعار مثنوی، امکان حصول معرفت عرفانی «عشق» را از خلال فروکاست و التفات عرفانی تایید می کنند و نشان می دهند که معرفت عرفانی نه تنها امکان پذیر است. بلکه شیوه ای از معرفت است که کمتر در جریان سنت فلسفی غرب به آن پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

مولانا ، شعر ، عشق ، پدیدارشناسی