سیمای معشوق در غزلیات خواجوی کرمانی و فخرالدین عراقی

خواجوی کرمانی (اواخر قرن هشتم هجری) و فخرالدین عراقی (قرن هفتم هجری) از جمله بشهورترین شاعران عشق و وصال ایرانبودند. هر دو شاعر نه تنها به زیبایی و شور عشق معشوق، بلکه به محورهای پنهان آن می پرداختند. آنها از سیمای معشوق، یعنیچهره و وجدان شخصیت معشوق، به عنوان نقطه ی مرکزی اشعار خود استفاده نمودند. سیمای معشوق در اشعار آنها نقش اساسی راایفا می کند. این دو شاعر با استفاده از تصاویر غنی و شور عشق آمیز، سعی در بازتاب و انتقال جمالیات و قلمروهای فراوان از عشقنمودند. سیمای معشوق در شعرهای خواجوی کرمانی به عنوان نمادی از اصالت و زیبایی، و در آثار فخرالدین عراقی به عنوان مرکزیتو ایدئال عشق مطرح شده است. این دو شاعر با زبان شاعری مانند مثاوی (مطلب فردی که انتخاب معشوق را به شعور انسانی تقسیممیدهد) یا تصورهای فلسفی، عشقی را به مفاهیمی گسترده تر از مجرد معشوق گسترش دادند. با توجه به اینکه اعتقاد به وحدت بینمعشوق و عاشق در ادبیات عرفانی و عاشقانه ایرانی بسیار رایج بود، همچنین نگاه دینی و فلسفی این دو شاعر به موضوع عشق ومعشوق بسیار غنی و ژرف بود. اشعار آنها خود را به عنوان آین های از آرمان و اندیشه های عالی عاشق و معشوق می پرداخت.

کلیدواژه ها:

غزل ، خواجو ، عراقی ، معشوق