تعالیم و آموزه های تربیتی عارفان و صوفیان در ادب فارسی

ادبیات تعلیمی همواره در دوره های مختلف جریان داشته است. یکی از گنحینه ها و منابع اصلی اخلاق، متون عرفانی است. حتی می توان ادعا نمود که عرفان و تصوف اصیل اسلامی با اهداف اخلاقی ظهور نموده و عمده ترین هدف در آموزه های عرفانی، تربیت اخلاقی بوده است. هدف غایی در تعالیم و آموزه های تربیتی صوفیه، تریبت انسان جهت نیل به کمال است. تریبت عرفانی در جهت اخلاقی زیستن. مجموعه تدابیر اختیاری و برنامه ریزی شده ای است که به واسطه آنها آدمی در راه پرورش توانایی های باطنی خویش، از مراتب پست و دنیای مادی عبور کرده و از چنگ نفس اماره رهایی یابد و ایمان, اخلاص و عشق به خدا را تجربه کند. همزمان با پیمودن منازل، حالات و مقامات، جذبه ها، نفحه ها و حالات روحانی را دریابد و به فنای فی الله و بقای بالله بار یابد. این مقاله که با روش توصیفی و تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است برآن است که به مهمترین اموزه های تربیتی عرافان و صوفیان بپردازد.

کلیدواژه ها:

ادبیات تعلیمی ، ترتیت ، اخلاقیات ، عرفای ، عارفان و صوفیان