مطالعه جایگاه طبیعت در اشعار فرخی سیستانی و منوچهری دامغانی

شعر همیشه از عالم خارج و طبیعت مایه گرفته و شاعر مشهودات خویش را چنان که خود دریافته و در خاطر پروراندهبه مدد کلمات بیان کرده و خوانندگان آثارش را در احساسات و تاثیراتی که داشته با خویشتن شریک و همدل گرداندهاست. این تحقیق با هدف شناسایی جایگاه طبیعت در آثار فرخی سیستانی و منوچهری دامغانی، به مطالعه اشعار این دوشاعر می پردازد. روش این تحقیق از نوع ا سنادی و کتابخانه ای است. مطالعات انجام شده نشان می دهند که توصیفطبیعت در اشعار این شاعران از نوع «توصیف همراه با تخیل و تداعی شاعرانه» بوده است. همچنین، مروری بر منابع حاکی از آن ا ست که با وجود آن که هر دو شاعر گرایش به توصیف عناصر طبیعت دا شته اند، اما نوع نگاه آنها به اینموضوع متفاوت می باشد. به طوری که فرخی به شیوهای کلینگر و منوچهری به صورت جزئی نگرانه به توصیف طبیعتو عنا صر آن پرداخته اند. از این رو ویژگی بارز اشعار فرخی نرمی و لطافت در تو صیف طبیعت، و ا شعار منوچهری دقتنظر فراوان در بیان و ترسیم جزئیات عناصر طبیعت بوده است.

کلیدواژه ها:

طبیعت ، طبیعت گرایی ، گونه شناسی توصیف ، سبک خراسانی ، اشعار فرخی سیستانی ، اشعار منوچهری دامغانی