قاعده لطف وضرورت عقلی وجود امام

مهمترین اصل در مکتب شیعه که این مکتب را از سایر مکتب ها متمایز می سازد،اصل امامت است .به همین دلیل تبیین عقلانی این اصل ،نزد متکلمان شیعه از اهمیت زیادی برخوردار می باشد. مهمترین دلیل عقلی ای که متکلمان شیعه در اثبات اصل امامت به کار برده اند مبتنی بر قاعده لطف است . هدف از این مقاله این است که با توجه به اهمیتی که اصل امامت در کلام شیعه دارا می باشد،واکثر مخالفان ضرورت عقلی امامت با انکار کارآیی این قاعده در اثبات اصل امامت ،ضرورت عقلی امامت را مورد انکار قرار می دهند، کارآیی این قاعده را در اثبات اصل امامت مورد بررسی قرار دهیم ؛تا اثبات شود که قاعده لطف ،قاعده ای یقینی بوده و در مقابل شبهات مخالفان ضرورت عقلی امامت کارآیی لازم را دارا می باشد. از بررسی های انجام شده در این مقاله ،این نتیجه به دست می آید که برهان لطف ،در اثبات ضرورت عقلی وجود امام کارآیی لازم را دارا بوده و ضرورت وجود امام از طریق این قاعده قابل اثبات است .

کلیدواژه ها:

امامت ، قاعده لطف ، ضرورت عقلی