فطرت اولی

فطرت اولی، به معنای سرشت اولیه و ذاتی انسان، یکی از مفاهیم کلیدی در فلسفه و روانشناسی است که به ماهیت بنیادین و غیرقابل تغییر انسان اشاره دارد. این مفهوم بیان میکند که انسانها با یک سری ویژگی ها و گرایش های طبیعی به دنیا می آیند که ازبدو تولد در آنها وجود دارد و تحت تاثیر عوامل محیطی قرار نمی گیرد. این ویژگی ها شامل تمایل به عدالت، حقیقت جویی، خیرخواهیو تمایل به برقراری ارتباط با دیگران است. فطرت اولی به عنوان یک پایه و اساس برای رفتارها و تصمیم گیری های انسانی عملمیکند و نقش مهمی در شکل گیری شخصیت و هویت فردی دارد. در ادبیات دینی و فلسفی، فطرت اولی به عنوان یک هدیه الهیو نشانه ای از خرد و حکمت الهی شناخته میشود که انسانها را به سمت کمال و تعالی هدایت میکند. برخی از نظریه پردازانمعتقدند که شناخت و پرورش فطرت اولی میتواند به بهبود روابط اجتماعی و افزایش همبستگی میان انسانها کمک کند، زیرا اینویژگی ها باعث میشود که افراد به طور طبیعی به سمت خیر و نیکی گرایش پیدا کنند. همچنین، در روانشناسی، فطرت اولی بهعنوان یک مفهوم مهم در نظریه های رشد و تکامل فردی مورد بررسی قرار میگیرد و تاکید میشود که شناخت و درک این ویژگیهامیتواند به بهبود سلامت روانی و عاطفی افراد کمک کند. در نهایت، مفهوم فطرت اولی نشان میدهد که هر انسانی دارای یکسرشت و طبیعت ذاتی است که او را به سمت رفتارهای اخلاقی و انسانی هدایت میکند و این سرشت میتواند به عنوان یک نیرویمحرکه برای تحقق اهداف و ارزش های والای انسانی عمل کند.

کلیدواژه ها:

فطرت ، اولی ، سرشت ، قرآن کریم