بررسی عرف در قانون مدنی

یکی از مواردی که در روابط مردم به کار می رود عرف است که عرفهای مثبت و نیکو مورد تایید شرع مقدس اسلام نیز می باشد و درکنار قانون مدنی قرار گرفته عرف یعنی خوی و عادت و در اصطلاح به معنی امری که میان مردم معمول و متدوال باشد گویند و در اصطلاح فقها روش مستمری قوی است در گفتار یا رفتار آن را عادت و تعامل نیز نامند عرف دارای انواع گوناگونی است و با توجه به ساکنین هر منطقه در آن منطقه رعایت می شود و عرفها انواعی دارد که عبارتند از : عرف لفظی ،عرف آمره ، عرف تکمیلی ، عرف عام ، عرف خاص ،عرف عادی ،عرف معنوی ، عرف تجاری ، عرف عملی ، عرف قضایی ، عرف عقلاعرف محلی ، با توجه به گستردگی عرف از اهمیت و جایگاه متفاوتی برخوردار است و در نظام حقوقی اسلام عرف تحت عنوان سیره و عنوان یکی از منابع فرعی سنت مورد بحث قرار می گیرد و با شرایط خاص ممکن است منبع فقه و حقوق اسلام به شمار آید و برای این عرف شرایطی در کتب ذکر گردیده که مورد قبول همگان می باشد که برخی از آنها عبارتند از : عدم مخالفت عرف با قانون بالاتر یا قانون آمده هم طراز عدم مخالفت عرف با نظم عمومی و اخلاق حسنه و ... در منشا عرف نظریات متفاوتی ارایه شده که عبارتند از : وجدان و اراده عمومی مردم ، نیازها و ضرورتهای اجتماعی و خواسته های طبیعی انسانعوامل و ارتکاب فرهنگی و دینی و عرف در موارد متعدد به کار گرفته می شود : استکشاف حکم ، مواردی که حقیقت شرعیه در مورد الفاظ نداریم ، تکمیل قانون ، تشخیص تعریف و تنقیح موضوع حکم .و عرف با توجه به دلایل زیر حجت می باشد دلیل اول اجماع ،دلیل دوم آیات قرآن (۱۹۹ سوره اعراف ) دلیل سوم روایات دلیل چهارم رعایت عرف از جانب شرع .

کلیدواژه ها:

عرف ، قانون ، قانون مدنی ، فقه .