نقش دولت در سیاست گذاری بهره برداری و توسعه یافتگی اقتصادی اجتماعی

درکشور ما و در جهت نیل به استقلال اقتصادی خود کفائی در کشاورزی یکی از ضرورت های مهم و اصلی بشمار می رود. از طرفی خودکفایی در کشاورزی به عوامل یادی از جمله افزایش سطح زیر کشت، افزایش عملکرد در واحد سطح، کشت منطقه ای و غیر بستگی دارد. بدیهی است که افزایش سطح زیر کشت به قابلیت اراضی منابع آب در دسترس، شرایط اقلیمی مساعد، یکپارچه شدن اراضی خرد و غیره وابسته است. همچنین افزایش عملکرد در واحد سطح نیز به فاکتورهائی چون ترویج و آموزش اصول علمی جدید، کلیه مراحل کاشت، داشت و برداشت ، مکانیزه شدن اراضی تسطیح و یکپارچگی اراضی و استفاده از بذور اصلاح شده، و کاربرد صحیح کودهای شیمیایی و سموم دفع آفات و غیره بستگی دارد. اما باید بزرگترین خطری که هم اکنون کشاورزی را در ایران تهدید می کند تبدیل اراضی مرغوب کشاورزی و استفاده از آنها در موارد غیر کشاورزی از قبیل ایجاد شهرکهای صنعتی، مسکونی و غیره می باشد و این روند تبدیل باچنان سرعتی به جلو می رود که در آینده نه چندان دور جزء دامنه کوهها، اراضی سنگلاخی و باتلاقی ، حواشی رودخانه ها، اراضی با شیب های تند و از این قبیل چیزی باقی نخواهد ماند و در این صورت خودکفائی در امر کشاورزی مفهوم خود را از دست خواهد داد.