بررسی مضامین اخلاقی در اشعار زهیر بن ابی سلمی و حافظ شیرازی

زهیر بن ابی سلمی ربیعه بن رباح المزنی در عصر جاهلی حکیم الشعراء و در میان بزرگان عرب، افضل شاعران بود. او در مدیح و حکمت برجسته بود و وظیفه ی شعر را تعلیم و هدایتگری می دانست . زهیر عمر خود را در دلسوزی و پند و اندرز و حق گویی و خیرخواهی گذراند و در اشعارش مفاهیم اخلاقی آشکار بود. زهیر با تاثیر از محیط زندگی و شخصیت خود برترین معیارهای اخلاقی و انسانی را خلق کرده و پرده از رذایل برداشته و انسان ها را از انجام آن منع کرده است . عظمت مقام حافظ ، شاعر نامدار قرن هشتم هجری در شعر و عرفان و اخلاق آشکار است . حافظ به دلیل انس فراوان با قرآن و شعر شاعران و آگاهی از ادبیات عرب، غزل عاشقانه و عارفانه را به صورت خلاقانه در هم آمیخته و فلسفه عرفانی _ اخلاقی را بوجود آورد. این مقاله با بررسی اشعار زهیربن ابی سلمی برخی محاسن و معایب اخلاقی متذکر در شعر او را تببین و شباهت های مضمونی آن را با شعر حافظ در بخش غزلیات تحلیل کرده است .

کلیدواژه ها:

زهیر بن ابی سلمی ، حافظ ، جاهلی ، اخلاق ، مضامین اخلاقی .