اشتراط صحت نکاح با شرط اهلیت طرفین

اهلیت از شروط صحت عقد نکاح است این عقد یکی از عقد های پیچیده مصرح در قوانین مدنی کشور است . ماده ۱۰۴۱ ق.م شرایط سنی را جزء اهلیت دانسته است و در مواد دیگر اهلیت را تعریف می کند. رشد طرفین نکاح را لازمه اهلیت دانسته است اما در مواد دیگر طوری حرف می زند که انگار رشد را مقوم اهلیت نمی داند. فقها علی الخصوص شهید اول و ثانی رشد را مقوم اهلیت نمی دانند و تعریفشان از اهلیت این است که الکمال بالبلوغ و العقل .صغیر غیر ممیز و مجنون اتباقی عقدشان هم باطل است و هم غیر نافذ. صغیر ممیز و غیر رشید عقدشان صحیح است ولی نافذ نیست .نیاز به اذن ولی دارد. در مورد غیر رشید باید در قانون مدنی تصرف کنیم و موادی که رشد را مقوم اهمیت می دانند را تصحیح کنیم .جنون ادواری وقتی حالت عقل دارد عقدش هم صحیح است و هم نافذ.محجور اگر رفع حرج گردد اهلیت دارد و می تواند ازدواج نماید.در مورد سفیه گفته شده ازدواج منوط به اجازه ولی نیست . ولی فقط در مورد امور مالی او تصمیم می گیرد. مرتد اهلیت نکاح را ندارد مگر این که توبه کرده باشد. زن مسلمان نمی تواند با غیر مسلمان ازدواج نماید ولی در مورد ازدواج مرد مسلمان با زن غیر مسلمان اختلافاتی است .در این نوشتار با استفاده از روش تحلیلی - توصیفی سعی شده آرا و نظرات و ادله را در خصوص پاسخ این مسائل مورد بررسی قرار دهیم وپیشنهاد می شود مواد قانون در باب رشد طرفین اصلاح شود همچنین در پایان بطلان عقد نکاح در صورت نبود اهلیت ثابت شده است .

کلیدواژه ها:

اهلیت در نکاح ، صحت نکاح ، شروط صحت نکاح ، بلوغ ، عقل