چگونگی بازتاب طبیعت در نگارگری ایرانی دوره صفوی (مکتب قزوین ، مشهد، اصفهان)

هنر نگارگری یکی از درخشانترین و با شکوه ترین ادوار خود را در زمان نگارگری دوره صفوی در مکتب قزوین ، مشهد، اصفهان سپری کرده است . طبیعت از جمله نمودهای عینی در نگارگری ایرانی می باشد که همواره از جایگاه خاص و قابل توجه ی برخوردار بوده، چنانچه طبیعت گرایی و آمیختگی انسان با طبیعت که ریشه در اعتقادات باستانی مردم ایران دارد و عناصر طبیعی و نقوشگیاهی بطور قابل توجهی در نگارهها بکار رفته که به آنها سرزندگی و حیات بخشیده است . هدف از این پژوهش بازشناخت عناصر طبیعت و نمود آن در آثار نگارگری مکتب قزوین ، مشهد، اصفهان و بررسی ساختار اصلی عناصر طبیعت در نگارگری های آن مکاتب می باشد. شیوه بررسی در این پژوهش به صورت توصیفی تحلیلی در حوزه »چگونگی بازتاب طبیعت در نگارگری ایرانی دوره صفوی (مکتب قزوین ، مشهد، اصفهان)« صورت گرفته و شیوه جمع آوری اطلاعات با استفاده از منابع اسنادی و کتابخانه ای می باشد. نتایج حاصله نشان از توجه نگارگری ایرانی به طبیعت بوده که در نگار مکتب قزوین ، مشهد، اصفهان سیر تحول پر فراز و نشیبی را سپری کرده است . طبیعت بر پایه آرمانگرایی استوار بودهاست . و نگارگر ایرانی هیچگاه در آثار خود طبیعت را بصورت واقع گرایی بکار نمی برده، بلکه بصورت تخیل خویش ، استحاله ایی مثالی نموده و آن را ترسیم می گرداند.

کلیدواژه ها:

طبیعت ، مکتب ، نگارگری .